Çok yaramazlar, sabır göstermeye çalışıyorum ama bazen neredeyse sizin dediğiniz gibi başımdan dumanlar çıkıyor, bir iki bacaklarına ya da popolarına vuruyorum.
Eve geldiği zaman kapıyı açmak dahi istemiyordum. Onu görmek ani bir sinir sağanağına sürüklüyordu beni. Sık sık ağlama nöbetleri geçirmeye başladım.
Ergenliğe girdiğimden beri kurtulamıyorum şu müstehcen görüntülere (pornografi) bakmaktan. Vallahi nefret ediyorum şu halden lakin 2-3 hafta kendime engel olsam yine de bulaşıyorum bu pisliğe.
Hep Rabbime sığınıyorum dua ediyorum. Kendisi çalışmadığı için ben çalışmak durumundayım. Bir an önce inançlı, imanlı biriyle evlenip kurtulmak istiyorum.
Ama hocam ben bu yaşıma kadar hep uzak durdum bayanlardan, uzun zamandır niyetlendim evlenmeye ve tam buldum diye düşünürken tekrar geri atılmam ve karşılıklı samimi şekilde istekli olup ayrılmak zorunda kalmamızın bir sebebi vardır diye düşünüyorum.
O kadar ki böyle zamanlarda ondan nefret ediyorum, görmek bile istemiyorum. Çevremdeki erkeklerin neredeyse hepsi aynı ve ben evlenmeden önce onların hanımları için de üzülürdüm.
Çocuklara vakit ayırmakta zorlanıyorum. Ya da onlara vakit ayırıyorum, işler kalıyor, gergin oluyorum. Eşime nadiren de olsa kadın tutmak istediğimi, zaman zaman ihtiyaç duyduğumu söyledim.
Vakıf insan nasıl olmalıdır, ömrünü vakfetmeye çalışırken kendi eline geçen her kazancı, kendisininmişçesine harcayabilir mi
Allah için kadınlık görevimi karşılığını Allah’tan bekleyerek yapıyorum. Fakat beni üzen çocuklar.