SORU: Ben bir yaşına basmadan babamı, beş yaşına basmadan da annemi kaybettim, Allah onlara rahmet etsin. Ailemin geri kalanından da pek bir sevgi ve şefkat görmedim; ilgisiz büyüdüm. Tabi ki benden daha kötü durumda olanlar da vardır, her halime şükürler olsun. Hocam benim bu sevgi eksikliğini bir şekilde tamamlamam lazımdı, birilerinden bir ilgi bekliyordum; bir insanı sevmek ve ondan yana sevilmek. Nihayetinde bir insanı sevdim. Bu bayanla daha önceden kardeş gibi muhabbetimiz oldu, aynı iş yerinde ve sonrasında benim ona karşı olan hissiyatım değişti; başka bir sevgi oldu. Bunu ona söyledim ama beni kardeşi gibi sevdiğini, ilerisinin olamayacağını söyledi.
Hocam, gerçekten zor durumdayım, ne yapacağımı bilmiyorum. Bu durum ibadetime kadar etkiliyor beni, korkuyorum imanımdan da olacağım diye. Bir türlü söz geçiremiyorum nefsime. Kendi kendime, seni istemiyor, bırak artık şunun peşini, diyorum ama olmuyor. Namaz kılma isteğim kalmıyor çoğu zaman. Müslüman bir genç olarak bu durumdan rahatsızım. Ne yapmalıyım, kendimi bu durumdan nasıl kurtarabilirim hocam?
CEVAP: Önce erkekliğini kurtarmaya bakmalısın. Bir insan başka bir insan uğruna bu denli ileri duygular taşımamalıdır. Gayet açık bir şekilde boşlukta bulunuyorsunuz. Kendinize gelin, sizin sizden değerli bir eşiniz olmayacağını anlayın. Erkek olmak, insan olmak bunu gerektirir. Ne kadın erkek uğruna ne de erkek kadın uğruna kendini helak etmemelidir. Tekrar kendinize gelin, Allah Teâlâ’nın size nasip etmeyeceği şeyde hayır olmayacağını iyi bilin.
