SORU: Selamünaleyküm hocam. Allah kabalığa vermediğini, yumuşaklığa vermiştir. Eğer yanlış hatırlamıyorsam, ayet budur. Hadis de olabilir. Eşime verdiğim tepkilerde şeytan, bana hükmediyor hissine kapılıyorum, ya da evham yapıyorum. Ümitsizliğe kapılıyorum ama Allah’ın bana yardım ettiğini hissedebiliyorum, elhamdülillah. Eşimin söyledikleri veya hareketleri ne kadar da nefsime ağır gelse; emanet edeni düşünüyorum, imtihanı düşünüyorum, kaldıramayacağı yükü kuluna yüklemeyeceğini, inanan kullarına yardım edeceğini düşünüyorum, rahatlıyorum, umut doluyorum. Ne kadar aceleci, ne kadar az şükrettiğimizi ve ne kadar nankör olduğumuzu düşünüp, korkuyorum. Bunun ortasında, Allah’ın Rahman ve Rahim olduğu aklıma geliyor, yine rahatlıyorum. Ona Allah için iyi davranıyor oluşumu, kendi aile içi siyasetine ve ailesinin varlığına dayandırıyor ve bu benim nefsime çok ağır geliyor. Kimi zaman nasıl tepki vereceğimi bilemiyorum, susuyorum. Herhâlde bu susuşumdan, kendine haklılık payı çıkarıyor. Eşime karşı tepkilerimde dengeyi nasıl kurabilirim?
CEVAP: Selamünaleyküm. Bu yapmaya çalıştığınız bir denge arama mücadelesidir, buna devam edin. İnsan sürekli aynı kıvamda kalamaz. Gel gitlerimiz olur. Mühim olan, batıp kalmamaktır. Batabiliriz ama çıkmayı bildikten sonra mesele yoktur. Çok dua edin, bari silah olarak bilin. Eşinizin çevresini genişletin. Saliha arkadaşlarını çoğaltın, derslere gitmesini sağlayın. Kitap okumasını teşvik edin ama sabırdan ve ecrini Allah’tan beklemekten başka kati çareniz yoktur. Bunu da bilin.
