Rabbimiz’in bizden beklediği esas kulluk ise lailaheillallah’ı bilinçle yaşamaktır. Allah dışındaki her şeyin hayata karışmak için cirit attığı anların mü’mini olmaktır. Sözlerin yerini amellerin aldığı, kulaklarda yankılanan kelime-i tevhidlerden ziyade...
Sebepsiz, anlamsız yere çocukların oyuncak kavgası yapması kadar komik gerekçelerle en yakınlarımızla dahi oturup konuşabilme becerimizi kaybetme noktasına geldik diyebiliriz. Kendimizi kameraya alsak izleme rekorları kıracak tiyatroların başrol oyuncuları olabiliriz.
Sevgiye de bir ahlak düzeyi getirmek zorundayız. Bir hanımın eşini sevmesi, ona her gün eksiksiz ziyafet sofraları kurmasını gerektirmiyor.